ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΖΩ Μ’ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Μια φορά ήταν κι ένα καιρό
μη το πεις ξανά δε μπορώ
στο κορμί μου εσύ μέσα ζεις
Κάποιο λάθος μιας στιγμής
δε μπορείς να συγχωρείς
τιμωρείς κι αποχωρείς
Στον πόνο κέντρο χτυπάς – και πατάς-
κι όλα τα ξεχνάς
Σε μια κόλλα λευκό χαρτί
μου αφήνεις ένα πρωί
μια καρδιά σβησμένη μ’ ένα Χι
Σε ρωτάω γιατί;

ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΖΩ Μ’ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ
ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΑΣ’ ΤΟΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΚΙ ΑΣ ΧΑΘΩ

ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ ΕΧΩ ΔΙΠΛΩΣΕΙ
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ
ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΩ ΩΣ ΤΟ ΔΕΚΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΝΑ ’ΣΑΙ ΕΔΩ, ΠΡΙΝ ΤΡΕΛΑΘΩ

ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΖΩ Μ’ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΘΕΛΩ
ΝΑ ’ΧΩ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΖΩ

ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ ΕΧΩ ΔΙΠΛΩΣΕΙ
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ
ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΩ ΩΣ ΤΟ ΔΕΚΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΝΑ ’ΣΑΙ ΕΔΩ, ΠΡΙΝ ΤΡΕΛΑΘΩ…

Μια φορά ήταν κι ένα καιρό
μη το λες ξανά δε μπορώ
και για τέλος ποτέ μη σκεφτείς
πες τι άλλο θα βρεις να πεις
Στο μυαλό μου μέσα απειλές
και οι νύχτες σαν ληστές
Στα μάτια δε με φιλάς – δε γυρνάς –
τα κλειδιά πετάς
Και χωρίς ούτε μια ενοχή
μου αφήνεις σ’ ένα χαρτί
μια καρδιά σβησμένη μ’ ένα Χι
Σε ρωτάω γιατί;