ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

"Η γυναίκα του ωοτόκου
επιστρέφει στο σπίτι της..."

Η αρχή και το μονοπάτι μιας πλαστικής σκηνικής δημιουργίας:
Παίρνω ένα χαλίκι στο χέρι
χωρίς αρχιτεκτονικές επεμβάσεις της θάλασσας.
Σκέφτομαι… "Τι μπορεί κάποιος να κάνει με ένα απλό χαλίκι!…".

ΑΚΟΥΩ, ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ "ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ"…

Συνειρμικά του αποκρίνομαι…
"Είσαι ό,τι χρειάζομαι για την οργή μου και
την περηφάνια μου… Ταμ-Ταρατατάμ…".
Του βάζω δυο μάτια… και λίγα φύκια για μαλλιά… και
μια αχιβάδα για καπέλο…
Κρύβω την έλλειψη λαιμού με λαιμοστόλισμα
μικρά-μικρά λευκά λουλούδια…
Και να…! Που μια αφελής γυναίκα με κοιτάζει ένοχα…
Δεν είναι στον Άδη η Νέκυια… σκέφτομαι.
…Με το ποτάμι μου θα φτιάξω ένα αληθινό ποτάμι...
Με το χαλίκι μου έχω κιόλας μια συντρόφισσα…!
- "Είσαι βγαλμένη από λαϊκή παροιμία
από παραμύθι ή από κάποιο μύθο;"
την ρωτάω ψιθυριστά μη την τρομάξω.
- Στον Αίσωπο, μου λέει, αν πήγε η μνήμη σου λάθεψες.
"Του La Fontaine πλάσμα είμαι…
του άντρα μου το μυστικό μαρτύρησα
πως αυγό στο κρεβάτι μας γέννησε…
Αποτέλειωσέ με… ντύσε με… και θα σου πω…"
Το’ πε κι έγινε…