ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ.
«Αχ κινδυνεύω, κινδυνεύω, δεν με μαζεύω…». Ο στίχος του καλοκαιρινού σουξέ της Μελίνας Ασλανίδου της μοιάζει. Όχι μόνο επειδή είναι δικό της, ούτε φυσικά επειδή κινδυνεύει. Αλλά επειδή στην περίπτωση μιας πολυκαλλιτέχνιδας όπως η Νίκη Παπαθεοχάρη που υπογράφει και αυτό, όπως και αρκετά άλλα σουξέ στον στίχο, η έμπνευσή της στο πεδίο της τέχνης δεν μαζεύεται, δεν περιορίζεται σε έναν τομέα. Το επιβεβαιώνει και η ίδια, εξηγώντας το συνάμα:
« ΕΙΜΑΙ ΑΜΑΖΕΥΤΗ ΣΕ ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ».
Γράφει στίχους, πλάθει εικαστικές εγκαταστάσεις (άλλοτε από κοχύλια που μαζεύει στη Βούλα για να τα συνδυάσει εικαστικά με στίχους που τη σημαδεύουν), κυκλοφορεί ποιητικές συλλογές (όπως οι «Ψηφίδες») τις οποίες η ίδια μεταφέρει και στα αγγλικά και στα γαλλικά. Έργα της όχι απλώς έχουν πάρει τον δρόμο τους για εκθέσεις, στην Ελλάδα και εκτός, αλλά βρίσκονται και σε διαρκή έκθεση, δίπλα σε εικαστικές επεμβάσεις του Κώστα Βαρώτσου, από το Θέατρο Πάνθεον έως το Balux, στους χώρους που λειτουργεί ο επιχειρηματίας της μουσικής και του θεάτρου πλέον ο Γιάννης Παπαθεοχάρης. Όμως και στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του γιου της Απόλλωνα Παπαθεοχάρη στο Πάνθεον, τον «Ηρακλή» με τον Σάκη Ρουβά, η Νίκη Παπαθεοχάρη υπογράφει τους στίχους, όπως είχε υπογράψει κατά καιρούς σουξέ: «Εγώ αγαπάω αναρχικά», «Λείπει πάλι ο θεός» και «Αγαποπληξία» του Γιώργου Μαζωνάκη, «Απελπιστικά διαθέσιμη» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, «Μην ξαναρθείς» του Αντώνη Ρέμου. Όλα τα παραπάνω είναι για κείνην «διέξοδοι όχι απλώς ευδόκιμες, αλλά και ευεργετικές» για να αντιμετωπίσει, όπως λέει, «το σκληρό πρόστιμο της αλήθειας της ύπαρξης».
ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ:
«Με αφήνει να στέλνω τα παράπονα μου». Και τα τραγούδια; Τι θέση έχουν; «Επειδή δεν είναι πλέον η εποχή που οι άνθρωποι ερωτεύονταν μέσα από αυτό που η ποίηση μπορεί να προσφέρει, είναι ένας ευρύτερος δρόμος επικοινωνίας. Παίρνοντας την ευθύνη ότι δεν θα δώσω στο ευρύ κοινό την ευτέλεια».