«Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟ»
Οι στίχοι. Η γλυπτική δημιουργία. Η ποίηση. Η Νίκη Παπαθεοχάρη δεν σταματά στιγμή να αναζητά τρόπους να ψηλαφίσει τον κόσμο γύρω της και μέσα της, να ανιχνεύσει τα μυστικά του νοήματα, να τα μοιραστεί. Το πρόσφατο βιβλίο της «Άναρχης Ιδεολογία – Χαϊκίζοντας», βιβλίο με ποιήματα – κοσμήματα ψυχής, παρουσιάστηκε χτες στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ήταν η αφορμή για μια συζήτηση μαζί της.
ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟ «ΧΑΪΚΙΖΟΝΤΑΣ» ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΕΡΓΑ ΣΑΣ;
Συγγενική ασφαλώς η σχέση μεταξύ τους, καθώς η στοχοθεσία κάθε έργου είναι η επικοινωνία με αποδέκτες συνοδοιπόρους σε «κοινό τόπο». Άλλος κοινός συντελεστής είναι εκείνο το μαχητικό άλογο της «λέξης», που υφαίνει τα νήματά τους και της δικής μου αντοχής. Η πρόκληση που κάνει τη διαφορά σε αυτό το βιβλίο είναι πως μέσα σε μια συμπυκνωμένη ποιητική φόρμα τριών στίχων και με 5-7-5 συλλαβές (ή και 7-7, σε περίπτωση ερωταπόκρισης) αρθρώνεται μια αυτοτελής ιστορία, σε ένα παιχνίδι εξέλιξης με λέξεις και εικόνες.
«ΑΝΑΡΧΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ». Η ΑΝΑΡΧΙΑ (Σ.Σ. : Η ΑΤΑΞΙΑ) ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΣΥΓΚΡΙΝΟΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ;
Το «Άναρχη ιδεολογία» δεν το ορίζουν αφελείς συνεκδοχές. Είναι η αμάζευτη αίσθηση ελευθερίας, που την αφεντεύουν η πειθαρχία και το πάθος για εξάσκηση ελεύθερης βούλησης. Το «άναρχο» βρίσκεται ακριβώς στην υπερβατική διάσταση της ιδεολογίας, που, σύμφωνα με κάθε ηθικό κανόνα, δε δέχεται αμφισβήτηση. Ξεσκλαβώνει και υπαγορεύει νόμους που ενεργοποιούν αξιωματικές δυνάμεις. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή εκτιμώντας με εξάσκηση ελεύθερης βούλησης τους νόμους της πολιτείας, πειθαρχεί ένθερμα στους νόμους της συνείδησης (!), απαξιώνοντας το κατεστημένο της ηθικής έκπτωσης. Αντιπροσωπευτικά τα δυο χαϊκού: «Είν’ η αγάπη τ’ άναμα ψυχής θερμοκέφαλη λέξη και το Μέγα Τίποτα αστραπόφερτη, πώς να φιλιώσεις;»
Η «Άναρχη ιδεολογία» είναι η αέναη υπέρβαση που στοχεύει στα αρχέτυπα.
ΤΙ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΧΑΪΚΟΥ;
Ένα ξεσήκωμα και μια ανάγκη για διέξοδο, με μια δυναμική αμεσότητα και αφαιρετική διάσταση. Θέλησα να δημιουργήσω μια πολύμορφη φόρμα, που να αντιφεγγίζει τα δικά μου credo και τους δικούς μου στοχαστικούς προσανατολισμούς και να απλώνεται σε όλα τα θέματα: Κοινωνικά, ερωτικά, υπαρξιακά, πολιτικά.
Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΠΕΖΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ; ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
Η εξέλιξη δείχνει αναμφίβολα ανάστροφη, τα τελευταία χρόνια, για τη χώρα προέλευση της ποίησης. Οι πιο φερέγγυοι μάρτυρες είναι οι βιβλιοπώλες. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι’ αυτό το «επικίνδυνο νοσηρό κρούσμα». Τα ΜΜΕ θα μπορούσαν να παρακινήσουν προς τη βιβλιοφιλία.
Τόσες οι απεχθείς «πλύσεις εγκεφάλου» από τα τηλεοπτικά κανάλια. Ας ήταν κάποιες φορές την ημέρα, αντί αυτής της ηχορύπανσης, να ακούγεται το ευεργετικό μήνυμα «Ανταλλάξτε δώρα πολύτιμα βιβλία. Στοιχίζουν ελάχιστα και σώζουν».
ΓΛΥΠΤΟ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΣ. ΓΙΑ ΕΣΑΣ, ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ, ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ;
Πετρομάχα παραμένω είτε με πέτρες, είτε με λόγο. Αυτές οι σκηνικές δημιουργίες, συνθετικής – πετρογλυπτικής- ζωγραφικής, είναι το αποτύπωμα από τα πέλαγα που πέρασαν στις ρωγμές μου. Είναι οι σκιές από κείναι τα λησμονημένα αρχέτυπα, που, σαν φαντάσματα θύμησης, επιμένουν να μετακινήσουν τη σκέψη και τη ζωή μας, ίδια με τα πέλαγα – σύμβολα ελευθερίας και αισιοδοξίας. Μια μυστική ευεργετική πλάνη. Ο στίχος μέσα στις ανατρεπτικές προθέσεις του μελαγχολεί. Μελαγχολική ανησυχία είναι η ποίηση, όχι πολυτέλεια. Ένας δυναμογόνος μηχανισμός, που χαρτογραφεί και καταγγέλλει την πραγματικότητα για να δημιουργήσει ανοιχτωσιές και ασυλία στη διακίνηση ιδεών.Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ. ΔΙΣΤΑΣΑΤΕ ΠΟΤΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΚΕΨΗ;
Εκτίθεμαι με επίγνωση. Μπορώ να πω ότι πολλές από τις σελίδες των βιβλίων μου είναι σχεδόν ή απόλυτα αυτοβιογραφικές. Ένα ελάχιστο παράδειγμα στις εισαγωγικές σελίδες «Ψηφίδες» σελ. 15:
«Και μη με ρωτάς
γιατί σαν γυναίκα και εγώ
ποτέ μου δεν βάφομαι
…Για να μπορώ να κλαίω όποτε θέλω».
Αν η ποίηση δεν είναι σταγόνες αυθεντικής ζωής, καλύτερα να μη βρίσκει μελάνι.
ΠΩΣ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΣΑΣ;
Είναι παιδί θυμωμένο, με ανάγκη για ζεστή συντροφιά. Είναι νέος, αχαρακτήριστης ηλικίας, χωρίς ίχνος σκουριάς. Αναντίρρητα, η ποίηση έχει στα σπλάχνα της τη νεότητα σαν μόνιμη συνδήλωση αυτού του κόσμου.
Ο γλωσσικός χάρτης αυτού του βιβλίου δεν είναι «ελιτίστικη» κατάθεση.
Είναι η ίδια η ζωή μας, που μέσα από το σκληρό πρόστιμο της αλήθειας της ύπαρξης επικαιροποιείται ανοίγοντας φεγγίτες. «Ό,τι σώσει μες την αστραπή…».
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ;
Ότι όλα τα βιβλία μου είναι αναρχικά, αλλά πολύτιμα εκπαιδευτικά εργαλεία γλώσσας.
ΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΑΣ;
Ένα βιβλίο συγκριτικής λογοτεχνίας, με θέμα τον Οιδίποδα του Σενέκα στα λατινικά σε σύγκριση με τον Οιδίποδα του μεγάλου τραγικού Σοφοκλή στα αρχαία ελληνικά και η σχέση τους σε αυτό το έργο που έχει εκτιμηθεί ως ο «Παρθενώνας της δραματουργικής τέχνης». Ακόμα, έχει στηθεί στο υπαίθριο εργαστήρι μου η αρχική δομή της Εκάβης με το ξεστήθιασμα του σπαραγμού της, μπροστά στη φλεγόμενη Τροία.
Με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Άναρχη ιδεολογία – Χαϊκίζοντας» η εικαστικός και συγγραφέας μιλά στην «R» για την ανάγκη της ποίησης ως διεξόδου, θυμάται το καλύτερο σχόλιο που έχει ακούσει για τη δουλειά της και αποκαλύπτει τα επόμενα σχέδιά της