ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑΣ ΝΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΧΑΡΗ Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ.
Είχα την τύχη να τη συναντήσω πριν από μερικά χρόνια στο εργαστήρι της. Δυναμική γυναίκα, με έντονη προσωπικότητα και με ένα ξεχωριστό χάρισμα στο χώρο της τέχνης, η Νίκη Παπαθεοχάρη μας δηλώνει: «Αγαπώ την τέχνη και εκφράζομαι μέσα από αυτήν». Οι δημιουργίες της είναι κομψοτεχνήματα που εμπεριέχουν την αναζήτηση, το χρώμα, το φως… «Φως ελληνικό, που χαρίζει ζωή σε καθετί που μας εκφράζει!». Η τέχνη είναι αυτή που διαφεντεύει την ιδιοσυγκρασία της.
«Η ΤΕΧΝΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΟΡΘΩΝΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ.»
Η καλλιτέχνις Νίκη Παπαθεοχάρη αυτή την εποχή εκθέτει τα έργα της στο Royal Festival Hall στο Λονδίνο. Πρόκειται για έργα που δημιουργούν ιδιαίτερη αίσθηση και φέρουν τον τίτλο «Βακχικές Διαστάσεις». Από πού αντλεί έμπνευση η καλλιτέχνις; «Πηγή της έμπνευσής μου είναι το απέραντο μπλε της θάλασσας: το αιώνιο σύμβολο ελευθερίας και αισιοδοξίας. Χειμώνα – καλοκαίρι βυθίζομαι μες στη σιωπή της… Ανιχνεύω την καρδιά της!» Το αποτέλεσμα αυτής της αγάπης για τη θάλασσα καταγράφεται στα έργα της. Έργα καμωμένα… «με πέτρες, αχιβάδες, κοχύλια, που η φύση, – ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, πόσους αιώνες- έχει σμιλέψει, με μια μανιέρα που μόνο εκείνη μπορεί, ανάλογα με τον πόλεμο της άμμου, με την ορμή του κύματος». Κάθε έργο της είναι ένα είδος σύνθεσης και ζωγραφικής, με απόκλιση στη γλυπτική τέχνη. «Σε ένα γλυπτό ο δημιουργός επεμβαίνει λαξεύοντας την πρώτη ύλη, για να φτάσει στη μορφή, στη φόρμα που θέλει. Στη δική μου ‘’πέτρινη διέξοδο’’ γλύπτες είναι η ίδια η φύση και ο χρόνος!» Έργα μέσα από την ποίηση, τους μύθους, την ιστορία. «Είναι μια προσπάθεια που ξεκινά σαν παιδική δραστηριότητα, που όμως εξελίσσεται τόσο που προβάλλονται απαιτήσεις διανοητικισμού για να υπάρξει συν-διάλεξη με ‘’επαρκείς αναγνώστες’’.» Έργα γεμάτα ποίηση και συνάμα ρεαλισμό. «Κάθε έργο είναι η εσωτερική μου κραυγή, που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που σέβεται το παρελθόν, που δημιουργεί το παρόν, που οραματίζεται το μέλλον…»
