Η σημαντική δημιουργός Νίκη Παπαθεοχάρη μας «συστήνει» την καινούργια ποιητική της συλλογή «Άναρχη ιδεολογία – Χαϊκίζοντας», που θα κυκλοφορήσει στις 16 Αυγούστου από τις εκδόσεις «Το ποντίκι» και μας δωρίζει την προδημοσίευση των νέων ποιημάτων της..
Η Νίκη Παπαθεοχάρη είναι μια πολύπλευρη προσωπικότητα που κατακλύζεται από θετική ενέργεια και τη μοιράζεται μαζί μας μέσω της τέχνης της. Πριν από μερικά χρόνια τη γνωρίσαμε ως στιχουργό και γλύπτρια. Με ένα είδος πρωτοποριακής τέχνης, η δημιουργός κατάφερε να μας αποκαλύψει τη σχέση μύθου, παραμυθιού και σουρεαλισμού. Λίγο αργότερα, μας ξάφνιασε με μια άλλη καλλιτεχνική της πτυχή, μέσα από τον δρόμο της ποίησης. Η πρώτη ποιητική συλλογή της, με τον τίτλο «Ψηφίδες», ήταν γεγονός. Ακολούθησαν οι «Σκηνικές δημιουργίες από τον βυθό της θάλασσας» σε τρίγλωσση έκδοση, η επιστημονική δίγλωσση έρευνα στο ποιητικό έργο του Paul Eluard, «Τα ζώα και οι άνθρωποί τους» – «Les animuax et leurs hommes»
Η Ν. Παπαθεοχάρη ανήκει στην κατηγορία των ποιητών που μπορούν να μετουσιώσουν σε στίχο όλων των ειδών τα ερεθίσματα που τους προσφέρονται. Η νέα ποιητική συλλογή της έχει τίτλο «Άναρχη ιδεολογία – Χαϊκίζοντας» και θα διατίθεται στα βιβλιοπωλεία από τις 16 Αυγούστου 2016 από τις εκδόσεις «Το ποντίκι». Η δημιουργός μοιράστηκε μαζί μας τους συλλογισμούς της για τη νέα ποιητική συλλογή της: «Εφαλτήριο και έγνοια μου, η άναρχη λευτεριά του ‘’λογο-παίχνιδου’’, το ξεσήκωμά του και η ευεργετική του διέξοδος. Οι ‘’ιδέες’’ δεν είναι σηκωμένες σ’ ένα κοντάρι για παρέλαση σε κάποιες γιορτές. Είναι μέσα μας καρφωμένες, ριζωμένες στη συμβατική πραγματικότητα της κάθε ημέρας μας. Πολύτιμο το εργαλείο του λόγου, σε μια προσπάθεια απελευθερωτική, με σκοποθεσία να καλοπιάσουμε τα αισθητήριά μας. Θεμελιώδης ο ζωτικός ρόλος της λέξης. Η δύναμή της μετακινεί τη σκέψη και τη ζωή μας».
«Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ»
Για τη Ν. Παπαθεοχάρη οι λέξεις έχουν δύναμη, ουσία ενέργεια. Μας εξηγεί γιατί «χαϊκίζει» και τι την οδήγησε σε αυτή τη δομή: «Η ιαπωνική ποιητική φόρμα χαϊκού είναι η πιο σύντομη στον κόσμο της ποίησης. Από τρίστιχα 5-7-5 συλλαβών ή και από μια ακόμα στροφή 7-7 συλλαβών (όταν πρόκειται για ερωταπόκριση), δείχνει πως λίγες μόνο λέξεις χρειάζονται για να ειπωθεί η ουσία. Πολλές στροφές μπορούν να επαναλαμβάνονται με θεματική ενότητα, αλλά με τη δέσμευση η κάθε στροφή να είναι αυτόνομη και αυτοτελής. Σε μια τέτοια προσπάθεια είναι, ασφαλώς, σκληρή η εξάσκηση. Είναι η κατεξοχήν στιχουργική άσκηση λιτότητας και ευφυΐας. Πρόκειται για ένα συμπυκνωμένο παιχνίδι εξέλιξης με τις λέξεις και τις εικόνες».
Ο θεματικός καμβάς, απ’ όπου αντλεί συναισθήματα και τα μετουσιώνει σε λέξεις η Ν. Παπαθεοχάρη, προέρχεται από τον έρωτα, τον πόνο, την αδικία, τη φύση, όπως μας εξηγεί και η ίδια: «Στο ‘’Άναρχη ιδεολογία’’, απλώνονται κάθε είδους θέματα (ερωτικά, υπαρξιακά, πολιτικά), σε σελίδες σταγόνες αυθεντικής ζωής, που επικαιροποιούνται και υποκλίνονται –χωρίς ούτε μία συλλαβική παρέκκλιση- στην απλή και αυστηρή λόγια δομή αυτής της ιαπωνικής ποίησης. Είναι ασύνορη πρόκληση πειθαρχίας, αμεσότητα, αφαιρετική διάσταση, πυκνότητα, δυναμογόνος μηχανισμός ενστίκτου και… θεραπότοπος».
Σε αυτούς τους δύσκολους και ταυτόχρονα ανούσιους καιρούς που βιώνουμε, η Ν. Παπαθεοχάρη γνωρίζει το ελιξίριο της αυθεντικότητας:
«Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ.
Σε ψυχοδιανοητικό επίπεδο, είναι καταφύγιο και θεραπεία. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η γλώσσα του πρωτόγονου ανθρώπου πριν ανακαλύψει τη γραφή. Είναι η πρώτη του συντρόφισσα στη χαρά, στον θρήνο, στο πρώτο του ξέσπασμα. Οφείλει να περιφρονεί τον άξονα της χρησιμοθηρικής υποτέλειας για το χάος των εντυπώσεων, να οργανώνει προοπτικές, να ανοίγει τη σκέψη. Να είναι για τον αποδέκτη το φερέφωνο μηνυμάτων συνεκδοχικών και, χωρίς να διαγράφει την άθλια πραγματικότητα , να ανοίγει ανοιχτωσιές με φεγγίτες, μέσα σ’ αυτό το σκληρό πρόστιμο της αλήθειας της ύπαρξης. Η ποίηση έχει στα σπλάχνα της τη νεότητα, σαν μόνιμη συνδήλωση αυτού του κόσμου. Αυτός είναι, εξάλλου, ο δικός μου στοχαστικός προσανατολισμός».
Ρομαντική, ευγενική, δυναμική, ουσιαστική, η καλλιτέχνιδα κλείνει την κουβέντα μας μια ευχή: «Ας είναι να μην αφανιστεί η χάρτινη αγκαλιά του βιβλίου. Δεν λέω, μέγας, πρακτικός, πολυμήχανος ο γίγαντας του Internet, αλλά ας μην αφήσουμε να καταπιεί με μονογλουτιά τη ζεστασιά και την κλασική αρχοντιά της βιβλιοθήκης μας».
五十八
Κρατάω φιλί
από διάφανη ράτσα
σ’ αποθύμησα
Σαν απρόβλεπτη
ταραγμένη εποχή
επανέρχεσαι
Ανασφάλεια
μετανάστευσης είσαι
Έχω ή θέλω;
五十―
Μες στο βυθό σας
ενήλικα πάθη μου
μη με τραβάτε
Ακροβάτισσα
κι αμάζευτη καρδιά μου
μεθάς το ρίσκο
二十 九
Η κάθε μέρα
ιστορική σύγχυση
και φαύλος κύκλος
Μάτια φθορισμού
σαν πυρά μες στα δάση
τα ανθρώπινα
Τ’ άναμα ψυχής
και το Μέγα Τίποτα
πώς να φιλιώσεις;
Ονειρεύεσαι
του νερού καρδιοχτύπι
Αν το βρεις, παρ’το
十五
Χειραγωγούμαι
από τους δημαγωγούς
που διορίζω
Η Ονειροσκάλα μου
σ’ ένα πόδι κρατιέται
Τόσους «σωτήρες»
τις πέτρες μου ξόδεψα
να σφεντονάω
Η ζωή να κυλάει
Ταρατατάμ και Χοπ Χοπ