ΜΙΚΡΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΠΟΘΟΣ
ΣΜΙΓΟΥΝ ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, στιχουργός και γλύπτρια Νίκη Παπαθεοχάρη, με αφορμή την κυκλοφορία της νέας της ποιητικής συλλογής «Άναρχη ιδεολογία- Χαϊκίζοντας» από τις Εκδόσεις Το Ποντίκι, μιλά στο «Weekend» για την σχέση της με την ιαπωνική κουλτούρα αλλά και για την τέχνη ως μέσο έκφρασης.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΣΑΣ;
Δεν θα το έλεγα «έμπνευση», είναι εκείνη η εισβολή μέσα μου από καθημερινά ερεθίσματα, που ξεδιπλώνουν μια πολύπλευρη πολύ-ανάγκη για επικοινωνία. Είναι εκείνα τα δικά μου και όλα τα άλλα τα ακατάληπτα και αφύσικα που ακούω και βλέπω, σε έναν πλανήτη που βγήκα να κατοικήσω ομαδικά.
ΠΟΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ; ΠΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΧΑΪΚΟΥ;
Δεν είχα κάποια στενή σχέση με την Ιαπωνία και την κουλτούρα της, εκτός από το να θαυμάζω ανέκαθεν και ασύνορα τις δομές και διαστάσεις του τεράστιου παμπάλαιου πολιτισμού της. Νιώθω ιδιαίτερο φόρο τιμής για αυτή την παραμυθοχώρα. Ένα ηχηρό απωθημένο μου είναι να επισκεφτώ το νησάκι Kyushu, να αγγίξω εκείνη την μαγική σκόνη φαντασίας. Μια περαστική γνωριμία με κάποια χαϊκού, πριν από πολλά χρόνια, με είχε κεντρίσει με την «απαίτηση» πειθαρχίας και τις παροχές για λογοπαίγνιο. Ήταν, όμως, πολύ αργότερα, με την αφορμή μιας ιαπωνικής παράστασης στην Επίδαυρο, που επανήλθε ο συνειρμός και θέλησα να δοκιμάσω κάποιο είδος ιαπωνικής τέχνης.
ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΑΣ ΧΤΙΖΕΤΕ ΓΕΦΥΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ …
Πιστεύω ότι η αλήθεια της τέχνης-που αρνείται τη χρησιμοθηρική υποτέλεια του αγοραίου – βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να μεταβάλλει τα δικά του όπλα σε φερέφωνό του. Ασφαλώς απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαθέτει τα κατάλληλα αισθητήρια. Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια κάποιων. Είναι μια ανοιχτή παροχή για όλους μας, που αξιοποιεί τη ζωή σε ατομικό και συμπαντικό επίπεδο.