«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΠΟΣΟ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ…»
Πέτρες και υλικά από την θάλασσα που, με οδηγό την ευαισθησία, τη φαντασία, το ταλέντο κι έναν στην ουσία του καλλιτεχνικό πυρήνα παίρνουν «Βακχικές Διαστάσεις»…
Λέξεις φωλιασμένες μέσα σε μια ψυχή, την ψυχή μιας νεαρής μητέρας, μιας εργαζόμενης γυναίκας, μιας νοικοκυράς που ζυμώνει μόνη το ψωμί της, μιας εσαεί σπουδάστριας γνώσεων και ζωής που βρήκαν τρόπο έκφρασης και έγιναν «Ψηφίδες» ποιητικές, αληθινές, βιωματικές…
Η Νίκη Παπαθεοχάρη, που μας έχει ήδη δώσει ισχυρά δείγματα του εικαστικού αλλά και του στιχουργικού της ταλέντο, ανοίγει την καρδιά της, έτσι όπως μόνο από την ποίηση ανοίγει μια καρδιά και μια ψυχή, και παρουσιάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ψηφίδες» (εκ. «Κυριακίδη»).
ΕΧΕΙΣ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΑ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙΣ, ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ…
«Απεναντίας, δίνω διαρκώς ό,τι έχω μέσα από την ψυχή μου, χωρίς ποτέ να έχω ζητήσει αντάλλαγμα. Δεν διανοήθηκα καν να θέλω να μου επιστραφεί κάτι απ’όσα δίνω.
Τα γλυπτά μου, μια λεπτή σκηνική παρουσία με υλικά από τις θάλασσες, που τα φιλιώνω, τα συνταιριάζω και γίνονται ένας μύθος και είναι πολύ λίγα, κάπου 30 έργα, ψάχνω απεγνωσμένα όχι να τα πουλήσω, αλλά ένα χώρο να τα φιλοξενήσει για να μείνουν στα παιδιά της Ελλάδας.
Δεν σκέφτηκα ποτέ να πουλήσω κάτι, πόσο μάλλον με τις «Ψηφίδες» που είναι η πρώτη μου γραμμένη κατάθεση, πράγματα που τα μάζευα στην ψυχή μου, μπορώ να πω από παιδάκι»…
«Πνιγόμαστε»
ΟΙ «ΨΗΦΙΔΕΣ» ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΣΟΥ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ;
«Είναι οι πιεσμένες ευαισθησίες μου, είναι οι απογνώσεις μου από το ότι διαπίστωνα ότι γεννήθηκα σε έναν κόσμο για να ζήσω ομαδικά αλλά ό,τι ομαδικό με πληγώνει… Δεν λέω τίποτα καινούργιο, κάποιες φορές πνιγόμαστε όλοι. Ο δικός μου ο πνιγμός είχε ίσως περισσότερη συγκινησιακή ένταση. Αυτό με έκανε να ψάχνω να βρω μέσα στη θάλασσα την άκρη, σε κάποια πολυμορφικά πράγματα που έχει σκαλίσει ο χρόνος, το κύμα, κι από την άλλη να μαζεύω όπου κι όποτε λεξούλες, στο δρόμο, στη δουλειά, στα αμφιθέατρα, που έλεγα πως κάποτε θα τις δέσω και θα τους δώσω το παράπονό μου, αυτό που κατοικεί μέσα στην ψυχή μου»…
ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ;
«Για το μικρόκοσμό και για το μεγαλόκοσμό μας. Ας πούμε αν δεις τηλεόραση, τι νέο μπορείς να ακούσεις που να σου δώσει χαρά; Αν σκεφτείς τι συμβαίνει στα παιδιά όλου το κόσμου…
Πως εγώ μπορώ να είμαι ευτυχής; Πως μπορώ να κοιτάζω μόνο την προσωπική μου ευημερία; Βλέπω, ακούω, νιώθω ό,τι συμβαίνει γύρω μου»…
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΕΣ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΤΙΣ «ΨΗΦΙΔΕΣ» ;
«Ήταν οτιδήποτε μέσα μου έφερνε ένα χρώμα, είτε όμορφο, είτε γκρίζο. Φράσεις, λεξούλες που άνοιγαν την πόρτα της ψυχής μου και κατοικούσαν εκεί. Κάποιοι είπαν… γιατί τώρα;
Δεν μεγάλωσα σε οικογένεια με ανέσεις και προσπαθούσα να δω το μέλλον μου όσο μπορούσα πιο παραμυθένιο. Μόνιμα στο κεφάλι μου είχα έναν κόσμο από παραμύθια.
Τελειώνοντας το σχολείο, βρέθηκα μπροστά σε άλλες απαιτήσεις μια και κι έγινα πολύ μικρή μητέρα. Εργαζόμουν πολλές ώρες, δεν είχα ούτε δέκα λεπτά για τις λέξεις μου, σπούδαζα, μεγάλωνα τα παιδιά μου, ζύμωνα το ψωμί μου… Μόνο να μαζεύω λέξεις μπορούσα.
Πέρασαν χρόνια και δεν τέλειωναν οι πρωτιές και οι απαιτήσεις που είχαν δικαιωματικά προτεραιότητα. Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο θραύσης.
Έφτασα στο σημείο θραύσης μου, σε μια χρονική στιγμή που μπορούσα να κάνω πράγματα προσωπικά, κι άρχισα να συνταιριάζω τις πέτρες και να μπλέκω τις λέξεις ανάμεσά τους»…
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΚΑΙ, ΠΙΑ, ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΩΡΙΜΑΣΕΙ…
«Ίσως όλα αυτά να μην γράφονταν από ένα παιδί 20 χρονών, που δεν έχει νιώσει ρεύματα δασκάλων μέσα σε αμφιθέατρα, που δεν έχει βιώματα, που δεν έχει νιώσει πόνο.
Γράφω κάποια στιγμή… «αυτοί που δεν μπορούν παραμύθια να διαβάζουν πόσο με τρομάζουν…»
Στα ποιήματά μου θα βρεις τη λαχτάρα για επικοινωνία που δεν υπάρχει στις μέρες μας και το ότι προσπαθούν να μας αφαιρέσουν το δικαίωμα στο όνειρο… Υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να μας στερήσουν το όνειρο, αλλά έχουμε κι εμείς μισή ευθύνη. Η βόλεψη για μένα απαγορεύεται».
ΤΑ 61 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΙΣ «ΨΗΦΙΔΕΣ» ΕΧΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ;
«Όχι… Από τις λέξεις που μάζευα από τα παιδικά μου κιόλας χρόνια, δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω τις πρωτιές. Θυμάμαι όμως ότι αυτό που πρωταρχικά με έχει θρέψει: είναι η Ελληνική Μυθολογία».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ…
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού προερχόμαστε. Θα έπρεπε να δημιουργούμε σύγχρονο πολιτισμό, αλλά δεν τον δημιουργούμε. Ζούμε στο φως που έχουμε εκλάβει από την πολιτισμική πολυτέλεια που έχουμε ως χώρα και το έχουμε λησμονήσει σχεδόν- αν και βρέθηκαν φωτισμένοι άνθρωποι να ανοίξουν δρόμους. Δεν πιστεύω πως η Ελλάδα πεθαίνει, απλώς έχει επαναπαυτεί… Έχουμε ξεχάσει όμως τι υποχρέωση έχουμε απέναντι σε ονόματα όπως του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη ή του Σωκράτη».
Μιλάς για τα ποιήματα σου σαν να είναι ζωντανά…
«Τα αγαπώ πολύ… Υπάρχει μέσα τους έρωτας, πόνος, παιδικότητα άφθονη, ένα πάθος αμάζευτο, υπάρχει απλότητα και προβληματισμός, αναμνήσεις, θλίψη, υπάρχει το «Ανεκπλήρωτο» για τα ανεκπλήρωτα πάθη, αλλά και πολύς θυμός για την πολιτική, για τη μη ανταπόκριση, για το καθετί που δεν ανταποκρίνεται στη λέξη δικαιοσύνη… Είναι 61 ποιήματα με τελείως διαφορετικά θέματα…
ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ
Ένας ανοιχτός κύκλος που αποδέχεται οποιαδήποτε προσωπική ταύτιση ή αντίρρηση και είμαι στη διάθεση του όποιου διαβάσει τις «Ψηφίδες» για μια ανοιχτή συζήτηση.
Γι’ αυτό τις έγραψα, για να προκαλέσω την κοινωνία. Από την αστείρευτη διάθεσή μου για επικοινωνία. Δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε τα πάντα μασημένα και λιωμένα.
Τέχνη είναι οποιαδήποτε μορφή ζωής μπορεί να πάρει οποιοσδήποτε και να την κάνει μέσο έκφρασής του… Θα ήθελα με πάθος να δω τον Έλληνα να ξεκινά την ανασύστασή του, την ψυχική και πολιτιστική του ανασύσταση».
Την κυκλοφορία των «Ψηφίδων» και τη συγγραφέα τους Νίκη Παπαθεοχάρη υποδέχτηκε θερμά πολύς κόσμος, μεταξύ άλλων και ο μεγάλος Έλληνας εικαστικός και πρώην πρύτανης της ΑΣΚΤ Χρόνης Μπότσογλου.
ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Μ’ εμφιαλώνω
βραχυκυκλώνω
όπου δε με σπέρνουν
φυτρώνω
δακρυγόνο για οξυγόνο
φασκιώνω τον πόνο
μεγαλώνω
μεγαλώνω
ΣΑΣ ΧΡΕΩΝΩ.